امتیاز 9 از 10
بدون اسپویل!
(کازینو) . اگر شما فیلم های مارتین اسکورسیزی رو دیده باشید مثل
(گرگ وال استریت)،(رفقای خوب) و ... حتما متوجه میشید که یکی از ویژگی های مهم سینمای اسکورسیزی، روایت داستانی منحصر به فردشه.
این فیلم هم مثل باقی فیلمهای گنگستری اسکورسیزی، نقطه شروع، اوج و سقوط یک شخصیت یا یک سیستم رو بیان میکنه.
با اینکه یکم برای خودم موضوع فیلم تکراری بود ولی بازهم ارزش دیدن داره.
مرسی
امتیاز 10 از 10
بدون اسپویل!
وقتی من این فیلم رو میدیدم از معدود فیلمهاست که من رو جذب خودش کرد با یه داستان خیلی زیبا و عاشقانه.
و چه کارگردان بی نظیری هست Billy Wilder با این نوع سکانس های بینظیر.
و همچنین Humphrey Bogart وAudrey Hepburn به نقش آفرینی بی همتایی در سینما دست پیدا کردن.
ببینید و لذت ببرید
امتیاز 10 از 10
بدون اسپویل!
یک درام تکان دهنده و البته زیبا از سینمای هند.
شروع یک جنگ بی پایان البته بدون خون و خونریزی و تنها با منطق ، دربرابر دین.
البته شاید وقتی اینو میخونید بیربط باشه ولی من پیشنهاد میکنم حتما کتاب شازده کوچولو از آنتوان دو سنت اگزوپری رو دوباره مطالعه کنید.
مرسی
فصل 1 تا 7(آخر) امتیاز 9 از 10
بدون اسپویل!
یک سریال درام با موضوع جنایت و گروه های سازمان یافته تبهکاری.
" Peaky Blinders " در انگلستان ، " Boardwalk Empire و Sopranos " در نیویورک و نیوجرسی آمریکا ، "Narcos" در کلمبیا و
"Sons Of Anarchy " در شهرهای کوچک آمریکا مثل چارمینگ ، همه اینها به شدت موفق هستن که جامعه رو به طور شفاف به نمایش دربیارن.
" فرزندان آنارشی (یا به قول خودشون آنارکی)" یک کلاب موتور سوار هست که به لحاظ وسعت بسیاری از جاها شعبه داره. اما این سریال به گروه های مخالف و رقیب هم میپردازه. "مایانها" ، "ناینرها" ، مافیای ایرلند ، چینی ها و بسیاری از سازمان های تبهکاری دیگه. این سریال یک جهان بزرگ هست که در اون آدمها یا خلافکارن ، یا پلیس. درگیری پلیس با این سازمان ها و دست به هر کاری زدن ، از هیجان اصلی این سریاله.
موضوع اصلی سریال " فرزندان آنارشی" یک شجره نامه هست. " جکس تلر" به عنوان شخصیت اول این داستان یک پیشینه خانوادگی داره و تمام اعضای این کلاب به این پیشینه وابستگی دارن.
در رابطه با کلاب های موتورسوار :
همونطور که اگر شما فیلم پدرخوانده یا "سوپرانوز" رو دیده باشید میدونید که رنک اعضای خانواده ها به این صورت هست که :
رییس DON-Boss > معاون Underboss > مشاور Consigliere > کاپیتان Caporegime > سرباز Soldier
هست. و در دنیای "فرزندان" که اتفاقا بین همه کلاب های موتورسواری خصوصا "فرزندان" یکسان هست:
Prospect < Soldier <Sergent At Arms <Vice President <President
که به ترتیب درجات نظامی اون ها روی جلیقهشون دوخته میشه. در مجموع همونطور که از "فرزندان آنارشی" پیداست ، مبدا تصمیم گیری کلاب ، طبق (آنارشیسم) یک شخص نیست بلکه همه در اون تصمیم شریک هستن. President یک موضوع رو مطرح میکنه و رای میده ، اگر در کل آرای اعضای کلاب مثبت بود ، اون تصمیم پذیرفته میشه و President با زدن چکش به میز ، تصمیم رو قطعی اعلام میکنه. حالا این تصمیم میتونه کنار اومدن با گروههای رقیب باشه یا کشتن فلان شخص یا اجازه ورود اعضای جدید...
این سریال در مجموع 92 قسمت ، جنایت ، دروغ ، وفاداری و مهمتر از همه "جنگ" رو دربر داره.
به لحاظ داستانی سریال بسیار شاخصی هست. لیست بازیگرهای بسیار خوبی داره. مخاطب قطعا با این ژانر ارتباط برقرار میکنه.
یک ایراد که به نظر من میشه به این سریال گرفت و واسه همین نمره 9 دادم برای اینکه اگر سریال رو به دقت مشاهده کنید ، جاهایی از داستان که ساده هست رو مجبوره بیخود ادامه بده و گاهی حس خستگی به مخاطب القا میشه. این تنها ضعفی از سریال هست که من دیدم و در کل سریال بسیار مهم و تاثیرگذاری هست.
مرسی
@aliJ5
شماهم یه طوری از Batman VS Superman حرف میزنی انگار راجع به اند گیم حرف میزنی . :)
دادا چی میگی؟
نقد های اینجا قابل قبول نیستن؟ کجا قابل قبوله پس.
امتیاز 6 از 10
بدون اسپویل!
10-11 سال برنامه ریزی و ساخت بیش از 20 فیلم و ادغام همه اینها در یک فیلم ، کار بسیار مشکلیه. به عنوان کسی که همیشه DC رو به مارول ترجیح دادم ، میتونم مثال بزنم که DC حتی نمیتونه یه شخصیت رو برای 4-5 سال نگه داره ولی مارول نه تنها دنیای منظمی داره بلکه مخاطب های حرفهای داره و به هر حال این فیلم هم نقش مهمی در باکس آفیس ایفا خواهد کرد.
EndGame تاحدودی سعی کرد با حذف یا تغییر شخصیت ها ، هیجان رو به بیننده القا کنه ولی لحظات بسیار کمی در این فیلم بود که این ویژگی رو داشت.
همه چیز از قبل پیش بینی شده بود. شما مثلا فکرشو کنید یه شخصیتی در نسخه قبلی کشته شده ، بعد ما یک فیلم اختصاصی هم ازش توی لیست داریم که مثلا در 2020 اکران میشه. خب مخاطب معلومه میتونه بفهمه که این زنده میشه یا نه. پس این معمایی بودن داستان برای چیه من نمیدونم.
شخصیت پردازی فیلم متوسطه . من از برادران روسو ایده ناب یا مولفه سینمایی درستی در این فیلم ندیدم.
زمان فیلم به هیچ وجه مناسب نیست. یک فیلم ابرقهرمانی 3 ساعته چیزی جز خستگی و سر بردن حوصله بیننده نداره. خصوصا فیلمی که با شوخی های بی مزه سعی داره فضای فیلم رو از جدی به کمدی تغییر بده. یعنی کاری که برادران روسو درش هیچ توانایی ندارن.
برای دیدن اکشن فیلم باید منتظر کیفیت بالا باشید و درکل همونطور که اول هم گفتم این فیلم مخاطب های حرفه ای خودش رو داره.
امیدوارم لذت ببرید.مرسی
امتیاز 3 از 10
بدون اسپویل!
یه فیلم کاملا عقب مونده و بی منطق. کاملا سردرگم طوری که با این لیست از بازیگرها و سازنده ها، سردرگمی بیشتری ایجاد میشه.
شخصیت (جی. ادگار) به قدری پیچیده هست که انگار کارگردان هیچ تلاشی برای حداقل حل ابتدایی ترین سوالات برای مخاطب نکرده.
در کل یک فیلم ناقص و تمام شدهست.
امتیاز 6 از 10
بدون اسپویل!
خب من صبر کردم حداقل چند روز از تب و تاب اسکار بگذره. خصوصا چند روز از انتشار نسخه با کیفیت این فیلم بگذره تا نظرمو بگم. چون متاسفانه عده از دوستان با استایل *فردی مرکوری*(خصوصا اون قسمت از فیلم که *فردی* با تاج و شنل تو پارتی راه میرفت ) نشستن و Eh-Oh کنان بجای صحبت کردن از فیلم ، یک سری کارای کودکانه میکنن که من در ادامه صحبت خواهم کرد.
جدا از اینکه به نظرم این فیلم رو میشه جزو بیوگرافی های نسبتا مهم تلقی کرد ، کلیت فیلم در حد درام های معمولی هم نیست. درواقع ارزشمندی این فیلم رو میتونیم به مستندوار بودنش ربط بدیم.که البته اون هم به قول (رضا مارمولک) بین علما اختلاف هست چون این مسئله هم هست که بعضی از اتفاقات در فیلم تحریف شده.
مستندوار و خصوصا سکانس های پایانی که انصافا بقدری دقیق ساخته شده که هرکسی که با گروه Queen آشنا نیست رو شیفتهی خودش میکنه. منتهی این فیلم به همراه A Star Is Born چیزی جز چنگ زدن به ژانر موسیقی و جز شکست نیست. البته من معتقدم این فیلم قابل قیاس با فیلم بیدر و پیکر و تبلیغاتی A Star is Born نیست قطعا از بسیاری از جهات ، ارزش بیشتری داره ولی تاریخی از موسیقی رو به نمایش درمیاره که برای بسیاری تبدیل به نوستالژی شده. برای همین هم جز ارزش بیوگرافیش ، یک فیلم تمام شدهست.
من کامنت های برخی دوستان که با فیلم موافق هستن و یا حتی کاملا مخالف هستن رو البته بدون اسم، تا جایی که بنده حقیر چیزی برای گفتن داشته باشم رو نقد میکنم.( البته اصل بر این بود که زیر کامنت های خودشون بگم ولی خب از اونجایی که ممکنه مدتها به این صفحه سر نزنن ، حداقل برای بقیه دوستان همینجا میگم و امیدوارم مفید باشه.!)
------
یکی از دوستان نوشته :
*همیشه از فردی و کوئین متنفر بودم ، یه شاسکول که با زیر پیرهنی میان رو سن میخونه، ولی سعی کردم فیلمو ببینم ،و این جزو معدود فیلمایی بود که تا وسطاش دیدم پاکش کردم*
---> به نظرم شما بیشتر به ظاهر خواننده اهمیت میدید ولی طبق گفته شما همین (شاسکول!) موزیسین جدی و البته تاثیر گذار به بسیاری از نسل های بعد بوده و شما خب اگر با انصاف کنسرت Live Aid رو از یوتیوب دیده باشید فکر کنم قطعا به این صدا و این استایل خوانندگی ایمان! میارید. قطعا مثل هر گروه موسیقی دیگه ، تمام اثر های این گروه شاخص نیست ولی خب در مجموع ارزشمند هستن.
-------
یکی از دوستان نوشته :
*نمیدونم اسکارایی که امسال دادن چرط شده یا فیلما؟؟؟؟؟؟*
---> خب اسکار هم مثل هر جشنوارهای سیاست های خودشو داره و کاملا سلیقه ای هست. منتهی خب به هر حال یه سال هایی هست مثل 1994 که کلی فیلم درجه یک ساخته میشه و یه سال هایی هم مثل این سالها ، شاهد سینمای بیخطر و خنثی هستیم. یه جورایی هم مثل هنر های دیگهست. مثلا ایران خودمون دهه 30-40 کلی شاعر شاخص مثل فروغ فرخزاد ، سهراب سپهری ، مهدی اخوان ثالث و ... داشتیم ولی الآن یه نگاه کلی به شاعران معاصر بندازیم تعداد بسیار کمی هستن که شاخص هستن.
-------
یکی از دوستان نوشته :
*نمیدونم چرا تازگیا ب فیلمای همجنسگرا اینقدر توجه و امتیاز داده میشه!!! مثله این مثل moonlight واقعا چرا؟*
--->کلیت فیلم ها رو نمیشه اینطور قضاوت کرد و به نظر من این یه طرفه به قاضی رفتنه ، چون زمانی میشد این حرفو زد که مثلا تمام نامزدهای مثلا اسکار! فیلم هایی با چنین محتوایی باشن که اینطور هم نیست مثلا Roma که چند جایزه گرفت ، هیچ ربطی به این داستان نداره. به نظر من این برمیگرده به استودیو های فیلمسازی که این مسائل رو اونجا لحاظ میکنن. جدا از اینها مثلا Moonlight خیلی فیلم بدی نبود که مثلا نشه نگاهش کرد یا مثلا سالی که گذشت Green Book یکی از فیلم های خیلی خوب سال بود.
--------
یکی نوشته :
*منتقد ها هم برن درشونو بزارن
رامی مالک یه دیوونست - فردی مرکوری هم یه دیوونست یه دیوونه میتونه نقش یه دیوونه رو بازی کنه
این همه استعداد از هردوشون دیوونگیه - رامی مالک اسکار نبره پس کی ببره ؟
دیکاپریو دیوونست - ال پاچینو دیوونست - دیوید لینچ و خیلیای دیگه که الان یادم نمیاد*
---> ای بابا اینکه کل ملت دیوونه شدن :) رامی مالک اسکار نمیبرد کریستین بیل با فیلم Vice میتونست ببره. حالا من نمیدونم مثلا آلپاچینو دقیقا چه ربطی به رامی مالک داره جفتشون بازیگرن ولی چه شباهتی پیدا کردی خدا میدونه...بعد این دیوید لینچ رو که گفتی کجای دلم بزارم؟ طرف کارگردانه اینا که گفتی بازیگرن :) معلومه فقط یه اسمی از این صفحههای مجازی شنیدی ... منتقد ها هم نیازی نیست برن درشونو بزارن. همینکه مثل شما احساسی نظر ندن فکر کنم ارزششون بیشتره
-------
یکی از دوستان نوشته :
* شايد گروههاى بزرگ زيادى از دههه ٧٠ تا ابتداى ٩٠ اومده باشن ، ولى كوئين افسانه اى واقعى از آهنگسازى با فهم بالاى موسيقى ، اشعار متعالى و در عين حال مردمى و اجراهاى بى نظير و مهمتر از همه شخص فردى مكورى متفاوت بود و در تاريخ راك واقعاً جاودانه شد*
---> من معتقدم کوئین قطعا تاثیرگذار بوده ولی نه اینطور که شما میگید. حالا مثلا "بیتلز" رو اگر مثال میزدی شاید میشد گفت واژه (افسانهای) لایقشون بود چون نسل های راک بعد از خودش رو تربیت کرد ولی کوئین مثل بسیاری از گروه های راک بود.
-------
یکی از دوستان نوشته :
*فقط کافیه تریلر فیلم رو نگاه کنید و اگه احیانا فردی مرکوری(سلطان، پدر موسیقی معاصر، خوش صدا و….) رو نمیشناسید یه سرچ کوچولو واسش بکنید*
----> به نظر شما این نگاه تعصبی نیست؟ کدوم روزنامه کدوم نشریه و حتی کدوم انگلیسی به مرکوری میگه پدر موسیقی یا سلطان؟ اتفاقا انگلستان کشوری هست که هرگز دنبال قهرمان نیست و واسه همینه که سبک های جدید موسیقی از این کشور ساخته و صادر میشن
....
مرسی که خوندین
بدون اسپویل!
(کازینو) . اگر شما فیلم های مارتین اسکورسیزی رو دیده باشید مثل
(گرگ وال استریت)،(رفقای خوب) و ... حتما متوجه میشید که یکی از ویژگی های مهم سینمای اسکورسیزی، روایت داستانی منحصر به فردشه.
این فیلم هم مثل باقی فیلمهای گنگستری اسکورسیزی، نقطه شروع، اوج و سقوط یک شخصیت یا یک سیستم رو بیان میکنه.
با اینکه یکم برای خودم موضوع فیلم تکراری بود ولی بازهم ارزش دیدن داره.
مرسی
بدون اسپویل!
وقتی من این فیلم رو میدیدم از معدود فیلمهاست که من رو جذب خودش کرد با یه داستان خیلی زیبا و عاشقانه.
و چه کارگردان بی نظیری هست Billy Wilder با این نوع سکانس های بینظیر.
و همچنین Humphrey Bogart وAudrey Hepburn به نقش آفرینی بی همتایی در سینما دست پیدا کردن.
ببینید و لذت ببرید
بدون اسپویل!
یک درام تکان دهنده و البته زیبا از سینمای هند.
شروع یک جنگ بی پایان البته بدون خون و خونریزی و تنها با منطق ، دربرابر دین.
البته شاید وقتی اینو میخونید بیربط باشه ولی من پیشنهاد میکنم حتما کتاب شازده کوچولو از آنتوان دو سنت اگزوپری رو دوباره مطالعه کنید.
مرسی
بدون اسپویل!
یک فیلم سرخوش و دلچسب
بدون اسپویل!
یک سریال درام با موضوع جنایت و گروه های سازمان یافته تبهکاری.
" Peaky Blinders " در انگلستان ، " Boardwalk Empire و Sopranos " در نیویورک و نیوجرسی آمریکا ، "Narcos" در کلمبیا و
"Sons Of Anarchy " در شهرهای کوچک آمریکا مثل چارمینگ ، همه اینها به شدت موفق هستن که جامعه رو به طور شفاف به نمایش دربیارن.
" فرزندان آنارشی (یا به قول خودشون آنارکی)" یک کلاب موتور سوار هست که به لحاظ وسعت بسیاری از جاها شعبه داره. اما این سریال به گروه های مخالف و رقیب هم میپردازه. "مایانها" ، "ناینرها" ، مافیای ایرلند ، چینی ها و بسیاری از سازمان های تبهکاری دیگه. این سریال یک جهان بزرگ هست که در اون آدمها یا خلافکارن ، یا پلیس. درگیری پلیس با این سازمان ها و دست به هر کاری زدن ، از هیجان اصلی این سریاله.
موضوع اصلی سریال " فرزندان آنارشی" یک شجره نامه هست. " جکس تلر" به عنوان شخصیت اول این داستان یک پیشینه خانوادگی داره و تمام اعضای این کلاب به این پیشینه وابستگی دارن.
در رابطه با کلاب های موتورسوار :
همونطور که اگر شما فیلم پدرخوانده یا "سوپرانوز" رو دیده باشید میدونید که رنک اعضای خانواده ها به این صورت هست که :
رییس DON-Boss > معاون Underboss > مشاور Consigliere > کاپیتان Caporegime > سرباز Soldier
هست. و در دنیای "فرزندان" که اتفاقا بین همه کلاب های موتورسواری خصوصا "فرزندان" یکسان هست:
Prospect < Soldier <Sergent At Arms <Vice President <President
که به ترتیب درجات نظامی اون ها روی جلیقهشون دوخته میشه. در مجموع همونطور که از "فرزندان آنارشی" پیداست ، مبدا تصمیم گیری کلاب ، طبق (آنارشیسم) یک شخص نیست بلکه همه در اون تصمیم شریک هستن. President یک موضوع رو مطرح میکنه و رای میده ، اگر در کل آرای اعضای کلاب مثبت بود ، اون تصمیم پذیرفته میشه و President با زدن چکش به میز ، تصمیم رو قطعی اعلام میکنه. حالا این تصمیم میتونه کنار اومدن با گروههای رقیب باشه یا کشتن فلان شخص یا اجازه ورود اعضای جدید...
این سریال در مجموع 92 قسمت ، جنایت ، دروغ ، وفاداری و مهمتر از همه "جنگ" رو دربر داره.
به لحاظ داستانی سریال بسیار شاخصی هست. لیست بازیگرهای بسیار خوبی داره. مخاطب قطعا با این ژانر ارتباط برقرار میکنه.
یک ایراد که به نظر من میشه به این سریال گرفت و واسه همین نمره 9 دادم برای اینکه اگر سریال رو به دقت مشاهده کنید ، جاهایی از داستان که ساده هست رو مجبوره بیخود ادامه بده و گاهی حس خستگی به مخاطب القا میشه. این تنها ضعفی از سریال هست که من دیدم و در کل سریال بسیار مهم و تاثیرگذاری هست.
مرسی
شماهم یه طوری از Batman VS Superman حرف میزنی انگار راجع به اند گیم حرف میزنی . :)
دادا چی میگی؟
نقد های اینجا قابل قبول نیستن؟ کجا قابل قبوله پس.
اونم یه طوری دوباره زنده میشه :)
بدون اسپویل!
10-11 سال برنامه ریزی و ساخت بیش از 20 فیلم و ادغام همه اینها در یک فیلم ، کار بسیار مشکلیه. به عنوان کسی که همیشه DC رو به مارول ترجیح دادم ، میتونم مثال بزنم که DC حتی نمیتونه یه شخصیت رو برای 4-5 سال نگه داره ولی مارول نه تنها دنیای منظمی داره بلکه مخاطب های حرفهای داره و به هر حال این فیلم هم نقش مهمی در باکس آفیس ایفا خواهد کرد.
EndGame تاحدودی سعی کرد با حذف یا تغییر شخصیت ها ، هیجان رو به بیننده القا کنه ولی لحظات بسیار کمی در این فیلم بود که این ویژگی رو داشت.
همه چیز از قبل پیش بینی شده بود. شما مثلا فکرشو کنید یه شخصیتی در نسخه قبلی کشته شده ، بعد ما یک فیلم اختصاصی هم ازش توی لیست داریم که مثلا در 2020 اکران میشه. خب مخاطب معلومه میتونه بفهمه که این زنده میشه یا نه. پس این معمایی بودن داستان برای چیه من نمیدونم.
شخصیت پردازی فیلم متوسطه . من از برادران روسو ایده ناب یا مولفه سینمایی درستی در این فیلم ندیدم.
زمان فیلم به هیچ وجه مناسب نیست. یک فیلم ابرقهرمانی 3 ساعته چیزی جز خستگی و سر بردن حوصله بیننده نداره. خصوصا فیلمی که با شوخی های بی مزه سعی داره فضای فیلم رو از جدی به کمدی تغییر بده. یعنی کاری که برادران روسو درش هیچ توانایی ندارن.
برای دیدن اکشن فیلم باید منتظر کیفیت بالا باشید و درکل همونطور که اول هم گفتم این فیلم مخاطب های حرفه ای خودش رو داره.
امیدوارم لذت ببرید.مرسی
بدون اسپویل!
یه فیلم کاملا عقب مونده و بی منطق. کاملا سردرگم طوری که با این لیست از بازیگرها و سازنده ها، سردرگمی بیشتری ایجاد میشه.
شخصیت (جی. ادگار) به قدری پیچیده هست که انگار کارگردان هیچ تلاشی برای حداقل حل ابتدایی ترین سوالات برای مخاطب نکرده.
در کل یک فیلم ناقص و تمام شدهست.
بدون اسپویل!
خب من صبر کردم حداقل چند روز از تب و تاب اسکار بگذره. خصوصا چند روز از انتشار نسخه با کیفیت این فیلم بگذره تا نظرمو بگم. چون متاسفانه عده از دوستان با استایل *فردی مرکوری*(خصوصا اون قسمت از فیلم که *فردی* با تاج و شنل تو پارتی راه میرفت ) نشستن و Eh-Oh کنان بجای صحبت کردن از فیلم ، یک سری کارای کودکانه میکنن که من در ادامه صحبت خواهم کرد.
جدا از اینکه به نظرم این فیلم رو میشه جزو بیوگرافی های نسبتا مهم تلقی کرد ، کلیت فیلم در حد درام های معمولی هم نیست. درواقع ارزشمندی این فیلم رو میتونیم به مستندوار بودنش ربط بدیم.که البته اون هم به قول (رضا مارمولک) بین علما اختلاف هست چون این مسئله هم هست که بعضی از اتفاقات در فیلم تحریف شده.
مستندوار و خصوصا سکانس های پایانی که انصافا بقدری دقیق ساخته شده که هرکسی که با گروه Queen آشنا نیست رو شیفتهی خودش میکنه. منتهی این فیلم به همراه A Star Is Born چیزی جز چنگ زدن به ژانر موسیقی و جز شکست نیست. البته من معتقدم این فیلم قابل قیاس با فیلم بیدر و پیکر و تبلیغاتی A Star is Born نیست قطعا از بسیاری از جهات ، ارزش بیشتری داره ولی تاریخی از موسیقی رو به نمایش درمیاره که برای بسیاری تبدیل به نوستالژی شده. برای همین هم جز ارزش بیوگرافیش ، یک فیلم تمام شدهست.
من کامنت های برخی دوستان که با فیلم موافق هستن و یا حتی کاملا مخالف هستن رو البته بدون اسم، تا جایی که بنده حقیر چیزی برای گفتن داشته باشم رو نقد میکنم.( البته اصل بر این بود که زیر کامنت های خودشون بگم ولی خب از اونجایی که ممکنه مدتها به این صفحه سر نزنن ، حداقل برای بقیه دوستان همینجا میگم و امیدوارم مفید باشه.!)
------
یکی از دوستان نوشته :
*همیشه از فردی و کوئین متنفر بودم ، یه شاسکول که با زیر پیرهنی میان رو سن میخونه، ولی سعی کردم فیلمو ببینم ،و این جزو معدود فیلمایی بود که تا وسطاش دیدم پاکش کردم*
---> به نظرم شما بیشتر به ظاهر خواننده اهمیت میدید ولی طبق گفته شما همین (شاسکول!) موزیسین جدی و البته تاثیر گذار به بسیاری از نسل های بعد بوده و شما خب اگر با انصاف کنسرت Live Aid رو از یوتیوب دیده باشید فکر کنم قطعا به این صدا و این استایل خوانندگی ایمان! میارید. قطعا مثل هر گروه موسیقی دیگه ، تمام اثر های این گروه شاخص نیست ولی خب در مجموع ارزشمند هستن.
-------
یکی از دوستان نوشته :
*نمیدونم اسکارایی که امسال دادن چرط شده یا فیلما؟؟؟؟؟؟*
---> خب اسکار هم مثل هر جشنوارهای سیاست های خودشو داره و کاملا سلیقه ای هست. منتهی خب به هر حال یه سال هایی هست مثل 1994 که کلی فیلم درجه یک ساخته میشه و یه سال هایی هم مثل این سالها ، شاهد سینمای بیخطر و خنثی هستیم. یه جورایی هم مثل هنر های دیگهست. مثلا ایران خودمون دهه 30-40 کلی شاعر شاخص مثل فروغ فرخزاد ، سهراب سپهری ، مهدی اخوان ثالث و ... داشتیم ولی الآن یه نگاه کلی به شاعران معاصر بندازیم تعداد بسیار کمی هستن که شاخص هستن.
-------
یکی از دوستان نوشته :
*نمیدونم چرا تازگیا ب فیلمای همجنسگرا اینقدر توجه و امتیاز داده میشه!!! مثله این مثل moonlight واقعا چرا؟*
--->کلیت فیلم ها رو نمیشه اینطور قضاوت کرد و به نظر من این یه طرفه به قاضی رفتنه ، چون زمانی میشد این حرفو زد که مثلا تمام نامزدهای مثلا اسکار! فیلم هایی با چنین محتوایی باشن که اینطور هم نیست مثلا Roma که چند جایزه گرفت ، هیچ ربطی به این داستان نداره. به نظر من این برمیگرده به استودیو های فیلمسازی که این مسائل رو اونجا لحاظ میکنن. جدا از اینها مثلا Moonlight خیلی فیلم بدی نبود که مثلا نشه نگاهش کرد یا مثلا سالی که گذشت Green Book یکی از فیلم های خیلی خوب سال بود.
--------
یکی نوشته :
*منتقد ها هم برن درشونو بزارن
رامی مالک یه دیوونست - فردی مرکوری هم یه دیوونست یه دیوونه میتونه نقش یه دیوونه رو بازی کنه
این همه استعداد از هردوشون دیوونگیه - رامی مالک اسکار نبره پس کی ببره ؟
دیکاپریو دیوونست - ال پاچینو دیوونست - دیوید لینچ و خیلیای دیگه که الان یادم نمیاد*
---> ای بابا اینکه کل ملت دیوونه شدن :) رامی مالک اسکار نمیبرد کریستین بیل با فیلم Vice میتونست ببره. حالا من نمیدونم مثلا آلپاچینو دقیقا چه ربطی به رامی مالک داره جفتشون بازیگرن ولی چه شباهتی پیدا کردی خدا میدونه...بعد این دیوید لینچ رو که گفتی کجای دلم بزارم؟ طرف کارگردانه اینا که گفتی بازیگرن :) معلومه فقط یه اسمی از این صفحههای مجازی شنیدی ... منتقد ها هم نیازی نیست برن درشونو بزارن. همینکه مثل شما احساسی نظر ندن فکر کنم ارزششون بیشتره
-------
یکی از دوستان نوشته :
* شايد گروههاى بزرگ زيادى از دههه ٧٠ تا ابتداى ٩٠ اومده باشن ، ولى كوئين افسانه اى واقعى از آهنگسازى با فهم بالاى موسيقى ، اشعار متعالى و در عين حال مردمى و اجراهاى بى نظير و مهمتر از همه شخص فردى مكورى متفاوت بود و در تاريخ راك واقعاً جاودانه شد*
---> من معتقدم کوئین قطعا تاثیرگذار بوده ولی نه اینطور که شما میگید. حالا مثلا "بیتلز" رو اگر مثال میزدی شاید میشد گفت واژه (افسانهای) لایقشون بود چون نسل های راک بعد از خودش رو تربیت کرد ولی کوئین مثل بسیاری از گروه های راک بود.
-------
یکی از دوستان نوشته :
*فقط کافیه تریلر فیلم رو نگاه کنید و اگه احیانا فردی مرکوری(سلطان، پدر موسیقی معاصر، خوش صدا و….) رو نمیشناسید یه سرچ کوچولو واسش بکنید*
----> به نظر شما این نگاه تعصبی نیست؟ کدوم روزنامه کدوم نشریه و حتی کدوم انگلیسی به مرکوری میگه پدر موسیقی یا سلطان؟ اتفاقا انگلستان کشوری هست که هرگز دنبال قهرمان نیست و واسه همینه که سبک های جدید موسیقی از این کشور ساخته و صادر میشن
....
مرسی که خوندین