فیلم درخشان و درجه یک امسال.
شخصیت پردازی، قصه، بازی ها، فضا سازی و .. هم درجه یک و عالی.
یک درام به شدت تاثیر گذار و درگیر کننده که در با وجود قصه به شدت تلخش، لحظات خنده داره جذابی هم داره. درست مثل زندگی واقعی..
درود به جناب مارتین مک دونا
دیدنش رو از دست ندید
از دیدن این سریال لذت بردم. داستان تکان دهنده، روایت پرکشش و جذاب، کارگردانی خوب همراه با بازی های درخشان
________________________________________________
دو تا نکته؛ یک: شخصیت پردازی بعضا کاریکاتورگونه بعضی از افراد داستان، اذیت کننده بود و تو ذوق میزد. (مثل سکانس سخنرانی پیرمرد در اون اتاق حفاظت شده در مورد قرنطینه شهر و دست زدن و...) که احتمالا اگر نویسنده آمریکایی نبود شاهد این طور تصویر کردن اغراق آمیز نبودیم.
دو: حادثه چرنوبیل یه فاجعه فوق العاده تاریک و دردناک هست که قطعا باید در موردش فیلم و سریال ساخته بشه تا در حافظه ها ثبت و موندگار باشه. اما کشوری که خودش بزرگترین جنایت اتمی تاریخ رو مرتکب شده؛ حق نداره بقیه کشور ها رو متهم به انجام بزرگترین فاجعه اتمی بکنه. حادثه تلخ چرنوبیل هر چقدر که بزرگ باشه؛ در برابر جنایت آمریکایی ها در هیروشیما حرفی برای گفتن نداره. حداقلش اینه که آمریکایی ها آدم های مناسبی در این زمینه نیستن که بخوان شوروی رو سر این مسائل سرزنش کنن!
منتظرم یه سریال به همین زیبایی و با جزئیات در مورد فاجعه هیروشیما ساخته بشه و بعد اونجا ببینیم اونایی که اون جنایت رو مرتکب شدن هم مثل حادثه چرنوبیل دادگاهی و محاکمه شدن یا نه؟!
فیلم بدی بود.
نه شخصیت پردازی در کار بود و نه منطق داستان درست بود.
پر از دیالوگ های شعاری و پوچ.
نه رابطه ای شکل گرفت. نه کشمکشی به وجود اومد .
دلیلی برای دیدن این فیلم وجود نداره.
فیلم جذابی بود.
همون چیزی که از لینکلیتر انتظار داشتم رو برآورده کرد. اگر فیلم های قبلی این کارگردان براتون جذاب بوده، این هم همون طور خواهد بود.
داستان فیلم و نگاهش به جنگ رو خیلی دوست داشتم و به نظرم درآوردنش کار سختی بوده، اما کارگردان از پسش براومده.
بازی ها هم فوق العاده بود، مخصوصا کرانستون که به خاطر شخصیتش کار رو جذاب هم تر هم کرده بود.
فیلم لحظات به شدت خنده داری داره،البته کلیت فیلم اینطور نیست ولی همین مقدار طنز کار رو سرحال نگه داشته و ببیننده خسته نمیشه و با لذت کار رو دنبال میکنه.
در کل از دیدنش راضی بودم و به بقیه توصیش میکنم
اگر منتظر شاهکار نباشید و به عنوان یه فیلم نرمال بهش نگاه کنید؛ احتمالا راضی کننده خواهد بود.
من فیلم رو دوست داشتم و به نظرم از پس اون کاری که میخواسته بر اومده و تونسته داستانش رو به شکل زیبایی تعریف بکنه.
هیبت، لهجه و صدای "جکسون مین" دقیقا همونی چیزیه میشه از یه خواننده "کانتری راک" انتظار داشت و بردلی کوپر در اجرا و کارگردانی موفق عمل کرده.
من در خارج از فیلم از "لیدی گاگا" به خاطر کارها و ادا و اطوارهاش به شدت بدم میومد و حتی میخواستم به خاطر حضورش در فیلم، قید دیدنش رو بزنم؛ اما الان بعد از دیدن فیلم میتونم بگم گاگا تونست نقش "الی" رو به خوبی از پسش بربیاد و بازی قابل قبول و خوبی رو ارائه بده.
قسمت ترانه های فیلم هم که حرفی در موردش نمیمونه و به نظرم اکثرا موافقا که ترانه های فوق العاده ای رو در این فیلم شاهد بودیم.
تنها نکته ای که باعث تعجب من شد، حضور "دیو شپل" در فیلم بود که همه به عنوان استندآپ کمدین میشناسنش. که البته اونم نقشش رو خوب بازی کرد، اما به خاطر سابقه ذهنی که ازش داشتم، باعث شد یه مقدار از حواسم موقع فیلم پرت بشه.
در مجموع آقای بردلی کوپر تونست به عنوان اولین تجربه کارگردانیش، یه فیلم خوب و قابل قبول ارائه بده.
فیلم متوسطی بود و احتمالا کسی از دیدنش پشیمون نخواهد شد. نقطه قوت فیلم ایده اصلی؛ فضای سازی و رفت و برگشت های زمانی به موقعِ فیلم بود.
◼️◼️◼️خطر اسپویل◼️◼️◼️
.
.
.
اما یه چیزی واقعا منو اذیت کرد؛ اونم کلیشه های بعضا احمقانه ای هست که انگار اگر در یه فیلم نباشن، کارگردان دچار گناهی بزرگی شده. این که حتما باید یه قهرمان "گی" تو داستان باشه که حاضره به خاطر دیگران جون خودش رو به خطر بندازه!
یه سرباز فداکار آمریکایی که کارش اینه زن های باردار رو نجات بده و در جنگ عراق هم بچه های عراقی رو تا مدرسه اسکورت میکرده(جیزز کرایز!!)
و در آخر هم یه تیکه باید به کشور های دشمن امریکا بندازن؛ که مثل همیشه روسیه و کره شمالی و ایران تو این فیلم اسم برده میشه ازشون به عنوان منشا اون موجودات!
من طرفدار این مدلی دیدن فیلم ها و نشونه درآورن از فیلم نیستم؛ اما آخه این چه کاریه! مثل آدم فیلمت رو بساز دیگه.این کلیشه های احمقانه داره به اساس فیلم ضربه میزنه و حس رو از بین میبره.
فکر میکردم بناست یه فیلم خوب با حال و هوای Captain Fantastic ببینم اما این هیچ کدوم از زیبایی ها اون فیلم فوق العاده رو نداشت و حسابی نا امید شدم.
فیلم رو تا آخرش دیدم؛ اما به سختی.
140 دقیقه تحمل کردم تا بفهمم این آقا چشه که این کار رو میکنه؛ و وقتی فیلم بدون پاسخ دادن به سوال اصلی تموم شد واقعا من رو عصبانی کرد. بعید میدونم فیلم بین های عادی بتونن با این فیلم ارتباط برقرار کنن.
مسلما فیلم اشتباهی رو برای دیدن انتخاب کردم!
فیلم خوب و شسته رفته ای بود. یه مقدار موتور فیلم دیر راه میفیته ولی هر چی میره جلو بهتر میشه.
فیلم یک داستان و روایت سر راست داره که بدون ادا و اطوار تعرفیش میکنه و خیلی درست خاتمه میده. من خوشم اومد.
اولین فیلمی بود که از این کارگردان میدیدم و مشتاق شدم فیلم های قبلیش رو هم ببینم.
لحن و فضا سازی فیلم رو خیلی دوست داشتم. اما استون و ریچل وایز هم هر دو درخشان کار کردن در نقششون.
داستان فیلم یه داستان کلاسیک و با روایت خوب و تا حدی قابل پیشبینی هست. تنها نکته منفی که به نظرم رسید پایان فیلم بود که من دوست نداشتم.
شخصیت پردازی، قصه، بازی ها، فضا سازی و .. هم درجه یک و عالی.
یک درام به شدت تاثیر گذار و درگیر کننده که در با وجود قصه به شدت تلخش، لحظات خنده داره جذابی هم داره. درست مثل زندگی واقعی..
درود به جناب مارتین مک دونا
دیدنش رو از دست ندید
________________________________________________
دو تا نکته؛ یک: شخصیت پردازی بعضا کاریکاتورگونه بعضی از افراد داستان، اذیت کننده بود و تو ذوق میزد. (مثل سکانس سخنرانی پیرمرد در اون اتاق حفاظت شده در مورد قرنطینه شهر و دست زدن و...) که احتمالا اگر نویسنده آمریکایی نبود شاهد این طور تصویر کردن اغراق آمیز نبودیم.
دو: حادثه چرنوبیل یه فاجعه فوق العاده تاریک و دردناک هست که قطعا باید در موردش فیلم و سریال ساخته بشه تا در حافظه ها ثبت و موندگار باشه. اما کشوری که خودش بزرگترین جنایت اتمی تاریخ رو مرتکب شده؛ حق نداره بقیه کشور ها رو متهم به انجام بزرگترین فاجعه اتمی بکنه. حادثه تلخ چرنوبیل هر چقدر که بزرگ باشه؛ در برابر جنایت آمریکایی ها در هیروشیما حرفی برای گفتن نداره. حداقلش اینه که آمریکایی ها آدم های مناسبی در این زمینه نیستن که بخوان شوروی رو سر این مسائل سرزنش کنن!
منتظرم یه سریال به همین زیبایی و با جزئیات در مورد فاجعه هیروشیما ساخته بشه و بعد اونجا ببینیم اونایی که اون جنایت رو مرتکب شدن هم مثل حادثه چرنوبیل دادگاهی و محاکمه شدن یا نه؟!
نه شخصیت پردازی در کار بود و نه منطق داستان درست بود.
پر از دیالوگ های شعاری و پوچ.
نه رابطه ای شکل گرفت. نه کشمکشی به وجود اومد .
دلیلی برای دیدن این فیلم وجود نداره.
همون چیزی که از لینکلیتر انتظار داشتم رو برآورده کرد. اگر فیلم های قبلی این کارگردان براتون جذاب بوده، این هم همون طور خواهد بود.
داستان فیلم و نگاهش به جنگ رو خیلی دوست داشتم و به نظرم درآوردنش کار سختی بوده، اما کارگردان از پسش براومده.
بازی ها هم فوق العاده بود، مخصوصا کرانستون که به خاطر شخصیتش کار رو جذاب هم تر هم کرده بود.
فیلم لحظات به شدت خنده داری داره،البته کلیت فیلم اینطور نیست ولی همین مقدار طنز کار رو سرحال نگه داشته و ببیننده خسته نمیشه و با لذت کار رو دنبال میکنه.
در کل از دیدنش راضی بودم و به بقیه توصیش میکنم
من فیلم رو دوست داشتم و به نظرم از پس اون کاری که میخواسته بر اومده و تونسته داستانش رو به شکل زیبایی تعریف بکنه.
هیبت، لهجه و صدای "جکسون مین" دقیقا همونی چیزیه میشه از یه خواننده "کانتری راک" انتظار داشت و بردلی کوپر در اجرا و کارگردانی موفق عمل کرده.
من در خارج از فیلم از "لیدی گاگا" به خاطر کارها و ادا و اطوارهاش به شدت بدم میومد و حتی میخواستم به خاطر حضورش در فیلم، قید دیدنش رو بزنم؛ اما الان بعد از دیدن فیلم میتونم بگم گاگا تونست نقش "الی" رو به خوبی از پسش بربیاد و بازی قابل قبول و خوبی رو ارائه بده.
قسمت ترانه های فیلم هم که حرفی در موردش نمیمونه و به نظرم اکثرا موافقا که ترانه های فوق العاده ای رو در این فیلم شاهد بودیم.
تنها نکته ای که باعث تعجب من شد، حضور "دیو شپل" در فیلم بود که همه به عنوان استندآپ کمدین میشناسنش. که البته اونم نقشش رو خوب بازی کرد، اما به خاطر سابقه ذهنی که ازش داشتم، باعث شد یه مقدار از حواسم موقع فیلم پرت بشه.
در مجموع آقای بردلی کوپر تونست به عنوان اولین تجربه کارگردانیش، یه فیلم خوب و قابل قبول ارائه بده.
◼️◼️◼️خطر اسپویل◼️◼️◼️
.
.
.
اما یه چیزی واقعا منو اذیت کرد؛ اونم کلیشه های بعضا احمقانه ای هست که انگار اگر در یه فیلم نباشن، کارگردان دچار گناهی بزرگی شده. این که حتما باید یه قهرمان "گی" تو داستان باشه که حاضره به خاطر دیگران جون خودش رو به خطر بندازه!
یه سرباز فداکار آمریکایی که کارش اینه زن های باردار رو نجات بده و در جنگ عراق هم بچه های عراقی رو تا مدرسه اسکورت میکرده(جیزز کرایز!!)
و در آخر هم یه تیکه باید به کشور های دشمن امریکا بندازن؛ که مثل همیشه روسیه و کره شمالی و ایران تو این فیلم اسم برده میشه ازشون به عنوان منشا اون موجودات!
من طرفدار این مدلی دیدن فیلم ها و نشونه درآورن از فیلم نیستم؛ اما آخه این چه کاریه! مثل آدم فیلمت رو بساز دیگه.این کلیشه های احمقانه داره به اساس فیلم ضربه میزنه و حس رو از بین میبره.
فیلم رو تا آخرش دیدم؛ اما به سختی.
140 دقیقه تحمل کردم تا بفهمم این آقا چشه که این کار رو میکنه؛ و وقتی فیلم بدون پاسخ دادن به سوال اصلی تموم شد واقعا من رو عصبانی کرد. بعید میدونم فیلم بین های عادی بتونن با این فیلم ارتباط برقرار کنن.
مسلما فیلم اشتباهی رو برای دیدن انتخاب کردم!
فیلم یک داستان و روایت سر راست داره که بدون ادا و اطوار تعرفیش میکنه و خیلی درست خاتمه میده. من خوشم اومد.
لحن و فضا سازی فیلم رو خیلی دوست داشتم. اما استون و ریچل وایز هم هر دو درخشان کار کردن در نقششون.
داستان فیلم یه داستان کلاسیک و با روایت خوب و تا حدی قابل پیشبینی هست. تنها نکته منفی که به نظرم رسید پایان فیلم بود که من دوست نداشتم.