تا حالا چندتا مسابقه در این سبک دیدم؛ از جمله "Ultimate Beastmaster" و "American Ninja Warrior" و ... در بین همه این ها Titan Games جذابیت و هیجان بیشتری برای من داشته. به خاطر آیتم های متنوع و جدید، حضور دواین جانسون و ..
اگر به ریلیتی شو با تم ورزشی علاقمند هستید؛ این مسابقه یکی از بهترین هاست.
اگر منتظر شاهکار نباشید و به عنوان یه فیلم نرمال بهش نگاه کنید؛ احتمالا راضی کننده خواهد بود.
من فیلم رو دوست داشتم و به نظرم از پس اون کاری که میخواسته بر اومده و تونسته داستانش رو به شکل زیبایی تعریف بکنه.
هیبت، لهجه و صدای "جکسون مین" دقیقا همونی چیزیه میشه از یه خواننده "کانتری راک" انتظار داشت و بردلی کوپر در اجرا و کارگردانی موفق عمل کرده.
من در خارج از فیلم از "لیدی گاگا" به خاطر کارها و ادا و اطوارهاش به شدت بدم میومد و حتی میخواستم به خاطر حضورش در فیلم، قید دیدنش رو بزنم؛ اما الان بعد از دیدن فیلم میتونم بگم گاگا تونست نقش "الی" رو به خوبی از پسش بربیاد و بازی قابل قبول و خوبی رو ارائه بده.
قسمت ترانه های فیلم هم که حرفی در موردش نمیمونه و به نظرم اکثرا موافقا که ترانه های فوق العاده ای رو در این فیلم شاهد بودیم.
تنها نکته ای که باعث تعجب من شد، حضور "دیو شپل" در فیلم بود که همه به عنوان استندآپ کمدین میشناسنش. که البته اونم نقشش رو خوب بازی کرد، اما به خاطر سابقه ذهنی که ازش داشتم، باعث شد یه مقدار از حواسم موقع فیلم پرت بشه.
در مجموع آقای بردلی کوپر تونست به عنوان اولین تجربه کارگردانیش، یه فیلم خوب و قابل قبول ارائه بده.
سریال خیلی خوب بود. ایده و داستان سریال جذاب و پرکشش هست. این سریال تیم بازیگری خیلی خوبی هم داره که بخصوص بازیگر اصلی فیلم که نقش دیوید باد رو بازی میکنه.
روند و ضرب آهنگ سریال تند هست و توی هر قسمت کلی اتفاق میفته و باعث میشه مخاطب خسته نشه. اما من دوست داشتم به جای 6 قسمت، 12 قسمت میبود ؛ چون این داستان این ظرفیت و کشش رو داشت و میشد خیلی روی شخصیت پردازی ها بیشتر کار کرد و عمیق تر شد.
در مجموع خوشحالم که این سریال خوش ساخت رو دیدم و ازش لذت بردم.
حس خوب رضایت بعد از پایان فیلم!
فیلم نامه درجه یک، ساختار متفاوت و جالب، کارگردانی و تدوین خوب و بازی درست نقش اول همه کمک کردن که این فیلم خوب ساخته بشه. دیدنش هیجان انگیز و لذت بخش بود.
بعد از دیدن برکینگ بد فکرش رو نمیکردم که حالا حالاها یه سریال به اون زیبایی و قدرت ساخته بشه؛ اما الان بعد از دیدن آخرین قسمت فصل چهارم "بهتره با کال تماس بگیری" فهمیدم که سخت در اشتباه بودم. آقای وینس گیلیگان دوباره یه شاهکار خلق کرده!
از این جملات اغراق آمیز دوست ندارم استفاده کنم ولی این سریال لیاقت این رو داره:
مگه میشه از این دقیق تر و حرفه ای تر شخصیت پردازی کرد؟
مگه میشه از این زیباتر و تمیز تر فیلم برداری کرد؟
و ....
سه فصل اول فوق العاده بود. چند قسمت اول فصل چهارم یه مقدار روند حرکت داستان کند شده بود اما دوباره در چند قسمت پایانی جون گرفت و شد همونی که باید میشد.
بی صبرانه منتظر فصل پنجم سریال هستم.
فیلم متوسطی بود و احتمالا کسی از دیدنش پشیمون نخواهد شد. نقطه قوت فیلم ایده اصلی؛ فضای سازی و رفت و برگشت های زمانی به موقعِ فیلم بود.
◼️◼️◼️خطر اسپویل◼️◼️◼️
.
.
.
اما یه چیزی واقعا منو اذیت کرد؛ اونم کلیشه های بعضا احمقانه ای هست که انگار اگر در یه فیلم نباشن، کارگردان دچار گناهی بزرگی شده. این که حتما باید یه قهرمان "گی" تو داستان باشه که حاضره به خاطر دیگران جون خودش رو به خطر بندازه!
یه سرباز فداکار آمریکایی که کارش اینه زن های باردار رو نجات بده و در جنگ عراق هم بچه های عراقی رو تا مدرسه اسکورت میکرده(جیزز کرایز!!)
و در آخر هم یه تیکه باید به کشور های دشمن امریکا بندازن؛ که مثل همیشه روسیه و کره شمالی و ایران تو این فیلم اسم برده میشه ازشون به عنوان منشا اون موجودات!
من طرفدار این مدلی دیدن فیلم ها و نشونه درآورن از فیلم نیستم؛ اما آخه این چه کاریه! مثل آدم فیلمت رو بساز دیگه.این کلیشه های احمقانه داره به اساس فیلم ضربه میزنه و حس رو از بین میبره.
داستان فیلم گیرا، جذاب، تکان دهنده و تلخ بود.
بعد از فیلم Locke و Phone Booth این سومین فیلم تک لوکیشنِ درجه یکی هست که دیدم. شاید از دو مورد قبلی هم بهتر.
نقطه قوتش نسبت به دو فیلم قبلی؛ فیلم نامه بسیار محکم و گیرایی هست که این فیلم داره. به همراه بازی بی نظیر بازیگر نقش اول
از بین ده پونزده تا استند آپی که تا حالا دیدم از نت فلیکس؛ این یکی از ضعیف ترین هاش بود.
البته این استندآپ یه فرق عمده با سایر استندآپ ها داره، اونم اینکه نسبت به اونها خیلی مودبانه تر هست و زیاد +18 نداره. اما با این حال مشکل اصلی این اجرا جک های به شدت پراکنده از نظر موضوعی بود. یعنی استندآپ سیر خاص و محکمی نداشت و زود به زود موضوع عوض میشد. بدتر از همه هم اون قسمت های صحبت های انگیزشی الن بود که واقعا جاش اینجا نبود و حال و هوای کار رو به هم میریخت و نچسب از کار در اومده بود. همون طور که خود الن میگه، بعد از 15 سال دوباره استندآپ اجرا کرده و این نکته رو هم نباید نادیده گرفت.
در مجموع همه این ایرادات به این معنی نیست که ارزش دیدن نداره، شاید با سلیقه خیلی ها جور دربیاد.
فکر میکردم بناست یه فیلم خوب با حال و هوای Captain Fantastic ببینم اما این هیچ کدوم از زیبایی ها اون فیلم فوق العاده رو نداشت و حسابی نا امید شدم.
فیلم رو تا آخرش دیدم؛ اما به سختی.
140 دقیقه تحمل کردم تا بفهمم این آقا چشه که این کار رو میکنه؛ و وقتی فیلم بدون پاسخ دادن به سوال اصلی تموم شد واقعا من رو عصبانی کرد. بعید میدونم فیلم بین های عادی بتونن با این فیلم ارتباط برقرار کنن.
مسلما فیلم اشتباهی رو برای دیدن انتخاب کردم!
اگر به ریلیتی شو با تم ورزشی علاقمند هستید؛ این مسابقه یکی از بهترین هاست.
من فیلم رو دوست داشتم و به نظرم از پس اون کاری که میخواسته بر اومده و تونسته داستانش رو به شکل زیبایی تعریف بکنه.
هیبت، لهجه و صدای "جکسون مین" دقیقا همونی چیزیه میشه از یه خواننده "کانتری راک" انتظار داشت و بردلی کوپر در اجرا و کارگردانی موفق عمل کرده.
من در خارج از فیلم از "لیدی گاگا" به خاطر کارها و ادا و اطوارهاش به شدت بدم میومد و حتی میخواستم به خاطر حضورش در فیلم، قید دیدنش رو بزنم؛ اما الان بعد از دیدن فیلم میتونم بگم گاگا تونست نقش "الی" رو به خوبی از پسش بربیاد و بازی قابل قبول و خوبی رو ارائه بده.
قسمت ترانه های فیلم هم که حرفی در موردش نمیمونه و به نظرم اکثرا موافقا که ترانه های فوق العاده ای رو در این فیلم شاهد بودیم.
تنها نکته ای که باعث تعجب من شد، حضور "دیو شپل" در فیلم بود که همه به عنوان استندآپ کمدین میشناسنش. که البته اونم نقشش رو خوب بازی کرد، اما به خاطر سابقه ذهنی که ازش داشتم، باعث شد یه مقدار از حواسم موقع فیلم پرت بشه.
در مجموع آقای بردلی کوپر تونست به عنوان اولین تجربه کارگردانیش، یه فیلم خوب و قابل قبول ارائه بده.
روند و ضرب آهنگ سریال تند هست و توی هر قسمت کلی اتفاق میفته و باعث میشه مخاطب خسته نشه. اما من دوست داشتم به جای 6 قسمت، 12 قسمت میبود ؛ چون این داستان این ظرفیت و کشش رو داشت و میشد خیلی روی شخصیت پردازی ها بیشتر کار کرد و عمیق تر شد.
در مجموع خوشحالم که این سریال خوش ساخت رو دیدم و ازش لذت بردم.
فیلم نامه درجه یک، ساختار متفاوت و جالب، کارگردانی و تدوین خوب و بازی درست نقش اول همه کمک کردن که این فیلم خوب ساخته بشه. دیدنش هیجان انگیز و لذت بخش بود.
از این جملات اغراق آمیز دوست ندارم استفاده کنم ولی این سریال لیاقت این رو داره:
مگه میشه از این دقیق تر و حرفه ای تر شخصیت پردازی کرد؟
مگه میشه از این زیباتر و تمیز تر فیلم برداری کرد؟
و ....
سه فصل اول فوق العاده بود. چند قسمت اول فصل چهارم یه مقدار روند حرکت داستان کند شده بود اما دوباره در چند قسمت پایانی جون گرفت و شد همونی که باید میشد.
بی صبرانه منتظر فصل پنجم سریال هستم.
◼️◼️◼️خطر اسپویل◼️◼️◼️
.
.
.
اما یه چیزی واقعا منو اذیت کرد؛ اونم کلیشه های بعضا احمقانه ای هست که انگار اگر در یه فیلم نباشن، کارگردان دچار گناهی بزرگی شده. این که حتما باید یه قهرمان "گی" تو داستان باشه که حاضره به خاطر دیگران جون خودش رو به خطر بندازه!
یه سرباز فداکار آمریکایی که کارش اینه زن های باردار رو نجات بده و در جنگ عراق هم بچه های عراقی رو تا مدرسه اسکورت میکرده(جیزز کرایز!!)
و در آخر هم یه تیکه باید به کشور های دشمن امریکا بندازن؛ که مثل همیشه روسیه و کره شمالی و ایران تو این فیلم اسم برده میشه ازشون به عنوان منشا اون موجودات!
من طرفدار این مدلی دیدن فیلم ها و نشونه درآورن از فیلم نیستم؛ اما آخه این چه کاریه! مثل آدم فیلمت رو بساز دیگه.این کلیشه های احمقانه داره به اساس فیلم ضربه میزنه و حس رو از بین میبره.
بعد از فیلم Locke و Phone Booth این سومین فیلم تک لوکیشنِ درجه یکی هست که دیدم. شاید از دو مورد قبلی هم بهتر.
نقطه قوتش نسبت به دو فیلم قبلی؛ فیلم نامه بسیار محکم و گیرایی هست که این فیلم داره. به همراه بازی بی نظیر بازیگر نقش اول
البته این استندآپ یه فرق عمده با سایر استندآپ ها داره، اونم اینکه نسبت به اونها خیلی مودبانه تر هست و زیاد +18 نداره. اما با این حال مشکل اصلی این اجرا جک های به شدت پراکنده از نظر موضوعی بود. یعنی استندآپ سیر خاص و محکمی نداشت و زود به زود موضوع عوض میشد. بدتر از همه هم اون قسمت های صحبت های انگیزشی الن بود که واقعا جاش اینجا نبود و حال و هوای کار رو به هم میریخت و نچسب از کار در اومده بود. همون طور که خود الن میگه، بعد از 15 سال دوباره استندآپ اجرا کرده و این نکته رو هم نباید نادیده گرفت.
در مجموع همه این ایرادات به این معنی نیست که ارزش دیدن نداره، شاید با سلیقه خیلی ها جور دربیاد.
فیلم رو تا آخرش دیدم؛ اما به سختی.
140 دقیقه تحمل کردم تا بفهمم این آقا چشه که این کار رو میکنه؛ و وقتی فیلم بدون پاسخ دادن به سوال اصلی تموم شد واقعا من رو عصبانی کرد. بعید میدونم فیلم بین های عادی بتونن با این فیلم ارتباط برقرار کنن.
مسلما فیلم اشتباهی رو برای دیدن انتخاب کردم!